مقایسه ثبات رنگ در کامپازیتهای با بیس دی متاکریلات و سایلوران پس از ایجاد تغییر رنگ و سفید کردن

مقدمه: چنانچه بتوان در نواحی از دهان که زیبایی حائز اهمیت است، ماده ترمیمی را انتخاب کرد که ثبات رنگ بیشتری داشته باشد، قادر می شویم که ترمیمی با کیفیت بالاتر انجام دهیم. هدف: هدف از انجام این مطالعه مقایسه ثبات رنگ در کامپازیت های با بیس دی متاکریلات و سایلوران پس از ایجاد تغییر رنگ و سفید کردن می باشد. روش کار و مواد: برای انجام این تحقیق از کامپازیتfiltek z350,filtek z250,و filtek p90 رنگ a2استفاده گردید، که از هر یک 10 عدد دیسک به قطر 15 میلیمتر و ضخامت 2 میلیمتر تهیه شد.قبل از شروع تغییر رنگ،شاخصهای رنگی lab همه نمونه ها به روش کالریمتری تعیین و ثبت می شود. سپس نمونه ها بمدت یک هفته در محلول چای استاندارد در دمای اتاق نگهداری می شوند. مقدار تغییر رنگ نمونه ها پس از این مرحله با اندازه گیری شاخصهای رنگی lab و محاسبه اختلاف رنگ با استفاده از فرمول زیر مشخص گردید: ?e2=?a2 +?b2 +?l2 سپسنمونه ها تحت درمان با کارباماید پراکساید ?15 قرار گرفتند. پس از اتمام دوره سفیدکردن عملیات کالریمتری مجددا بر روی نمونه ها انجام می شودو میزان تغییر رنگ هر یک از نمونه ها بر اساس معادله فوق محاسبه می شود.سپس میانگین ?e برای گروهها محاسبه و با یکدیگر مقایسه می شود.. یافته ها: میزان تغییر رنگ (e1? و e2?) در مورد کامپازیت های z250 و z350 به دنبال قرار دادن نمونه ها در چای و سپس انجام بلیچینگ کمتر از 3/3 می باشد، که از لحاظ کلینیکی قابل مشاهدهنمی باشد. ولی میزان تغییر رنگ (e1? و e2?) در مورد کامپازیت p90 که یک کامپازیت سایلوران است، با دو گروه قبلی اختلاف معنی داری دارد و میزان e1? و e2?بیش از 3/3 می باشد و از لحاظ کلینیکی قابل مشاهده می باشد. نتیجه گیری: اگر چه کامپازیت سایلوران در مقایسه با کامپازیت های دی متاکریلات ثبات رنگ کمتری به دنبال قرار گرفتن در چای نشان داد، ولی از طرفی دیگر این کامپازیت به ماده بلیچینگ به خوبی پاسخ می دهد و چنانچه به عنوان ترمیم زیبایی استفاده شود ممکن است نیاز به تعویض آن ها پس از انجام بلیچینگ نباشد.